Opis
ze wstępu:
Materiały syntetyczne są dziś wszędzie. Z tworzyw sztucznych powstają nie tylko przedmioty, którymi na co dzień się otaczamy, ale i wybitne dzieła sztuki, często uznawane za ikony kultury, oddające charakter naszych czasów. Jednak pozornie wytrzymałe i odporne materiały syntetyczne często ulegają starzeniu znacznie szybciej niż materiały tradycyjne. Dzieła sztuki i obiekty użytkowe przechowywane w nieodpowiednich warunkach ulegają szybszej degradacji. Dlatego tak ważna jest profilaktyka. Niewłaściwe warunki przechowywania, transportu, ekspozycji, brak wiedzy i świadomości, w jaki sposób te „młode”, a często bardzo wrażliwe materiały powinny być traktowane, dodatkowo wpływają na proces niszczenia. Książka przedstawia zagadnienia związane z wykorzystaniem tworzyw sztucznych w sztuce i designie. Opisuje właściwości tworzyw i sposoby ich produkcji. Pozwala prześledzić wykorzystanie tych materiałów przez artystów i designerów w Polsce i na świecie. Wreszcie podejmuje problem starzenia się i degradacji tworzyw.
Z kilkunastu przebadanych obiektów wybrano osiem studiów przypadków: Manekiny z „Umarłej klasy” Tadeusza Kantora z 1975 i 1989 roku, Mały rocznik statystyczny I Jana Tarasina, Nowotwory uosobione i Popiersie bez głowy Aliny Szapocznikow, Arbeitsplatz Mirosława Bałki oraz Guma, Almech i Burłacy Pawła Althamera. Przedstawiono ich historię, inspiracje artystów, proces twórczy, ikonografię, formę i funkcje prac, a następnie wnioski płynące z badań identyfikujących materiały. Na tej podstawie określono materiały, technikę i technologię wykonania danej pracy lub cyklów prac. Opierając się na archiwaliach, dokumentach muzealnych, informacjach zdobytych podczas wywiadów z artystami, ich współpracownikami i pracownikami instytucji kultury, które są obecnie właścicielami obiektów, oraz na analizie wizualnej, określono stan zachowania i przyczyny zniszczeń.
