Książka jest próbą odpowiedzi na pozornie proste pytanie: jak wyglądają nasze podstawowe zabobony sztuki – nasze „oczywistości”, skróty myślowe i utarte schematy – w czasach globalnej obłudy, funkcjonalnej ignorancji i ostentacyjnej pazerności? Autor praktykuje sztukę i refleksję, która nie jest jedynie wizualną teatralizacją emocji czy znaczeń, lecz ciągłą próbą trwania w kluczowym momencie nabywania widzialności. Nadzieją na świadome praktykowanie widzenia pozostaje, obok sztuki, szeroko pojęta estetyka – dlatego: „Estetyka, głupcze!” Oczywiście, sam autor nie uniknął pułapek i paradoksów myślenia o sztuce – niektóre z nich sam tworzył, wierząc, że pozwolą mu wydostać się z tych bardziej naiwnych, „nieprzekraczalnych” czy „koniecznych”. Jednak z pełnym przekonaniem może powiedzieć, że starał się, naprawdę starał się, aby Ten, Który Jest – jeśli istnieje – widział w nim coś więcej niż mechaniczne wirowanie kwadratów, myśli czy emocji. A tym bardziej – tylko wirowanie aktualne.