Publikacja Zuzanny Sadowej to refleksyjna opowieść o krajobrazie jako nośniku pamięci, emocji i tożsamości. Autorka analizuje relacje między przestrzenią a jednostką, ukazując, jak natura, architektura i ślady ludzkiej obecności tworzą wielowarstwową narrację o przynależności i zmianie. Sadowa traktuje krajobraz nie tylko jako tło dla ludzkiej aktywności, lecz jako aktywnego uczestnika kształtującego doświadczenia i wspomnienia. W jej ujęciu przestrzeń, zarówno miejska, jak i naturalna, staje się zapisem historii, świadkiem przemian kulturowych oraz lustrem indywidualnych przeżyć. Książka łączy wnikliwe podejście teoretyczne z wrażliwością artystyczną, prezentując krajobraz jako dynamiczny i żywy organizm, który nieustannie ewoluuje pod wpływem czasu i ludzkiej ingerencji. To pozycja dla wszystkich zainteresowanych sztuką, architekturą i filozofią przestrzeni.